شیرین تر از شکّر که بر لب می‌نشیند            بر روی لب یا رب و یا رب می‌نشیند
الــحــمــدلله بـر لـبــان دائــم الــذکــر            اسـمـاء حُـسنـایـش مـرتب می‌نـشـیـند

تـوحـیـد را بـایـد بـیـامـوزد به خوبی            هر دانش آموزی به مکـتب می‌نشیند
باب‌الحسن باب الی الله است بی‌شک            طالـب بـرای درک مـطـلب می‌نشیند
تنها به شـوق فـتـح بابی سالـک شهر            پشت در این خـانه هر شب می‌نشیند
عبدم همان عبدی که با دستی به سینه            در نـزد مـولایـش مـؤدب می‌نـشـیـند
اِنّـی اُحِـبُّـک‌هـای من از دل بـر آمـد            پس خوب بر جان مخاطب می‌نـشیند
وقـت تــوسـل نــام آقــایــم بـه جــای            اوراد و اذکـار مـجــرب مـی‌نـشـیـنـد

پس می‌نویسم « یا الهی» را «حسن جان«
اِنّـی تَـوَسَـلـتُ بِـکُـم مـولا حسن جان

قـال الـنـبـی الـمـؤتـمـن اهـلا و سهلا            قـال امـام الـمـمـتـحـن اهـلا و سـهـلا
گرم خـوش آمد گـویی‌ات هـستـند آقـا            فـرمـود زهـرا سـومـاً اهـلا و سـهـلا
جـمـع  کـسا با تو یـقـیـناً جـمع‌تـر شد            ای چـارمـیـن پـنـج تن اهـلا و سهـلا
عین الرسولی و به عشق تو بلند است            آوایـی از سـوی قـرن اهـلا و سـهـلا
کعـبه نـشـسـته در سر راهـت بخواند            دوم عـلـی بـت شـکـن اهـلا و سـهـلا
زهـرا بـپـوشـانـد تو را و دم بـگـیرد            با دکـمـه‌هـای پـیـرهـن اهـلا و سهـلا
هم حـیدر و هم فـاطمه هم مصطفایی            جـمع همه در یک بـدن اهـلا و سهلا
شـیـریـنی عـمـر بـتـول و مـرتضایی            ای خـسرو شیـرین دهن اهلا و سهلا
آوازه‌ات پـیـچـیـده در جـان طـبـیعـت            سر می‌دهـد مـرغ چـمن اهلا و سهلا
از محـضـرت دارم تـمـنـایی ولـیـکن            پیش از شروع هر سخن اهلا و سهلا
من رعـیـتی هـسـتم که اربـابم رسیده             ای حضرت ارباب من اهلا و سهلا
از عـالـم زر عـاشـق روی تو هسـتم            ای حضرت عشق کهـن اهلا و سهلا
روزی مـی‌آیـی دیـدن قـربـانـی خـود            پس می‌نـویـسم بر کـفـن اهلا و سهلا
لب‌های من از ذکـر تو سیـری ندارد            یا نور عـیـنی یا حـسن اهـلا و سـهـلا

اهلا و سهـلا یابن زهـرا یابن حـیـدر
اهلا و سهلا مجـتـبی یا سبـط الاکـبر